η απωλεια της μανας!

ο ανθρωπος αρχιζει και γερναει απο τοτε που θα χασει την μανα του.
αυτη ειναι η πιο σημαντικη φραση που εχω ακουσει στην ζωη μου.
ειχα δυστυχως και εγω αυτη την εμπειρια του χαμου της μητερας μου πριν 3 χρονια.
αυτο το γεγονος με κατεβαλε ψυχικα και σωματικα και δεν εχω καταφερει μεχρι σημερα να ξεπερασω την απωλεια της παροτι ειχε φθασει το πληρωμα του χρονου για εκεινη,
με την μητερα μου ημουν πολυ δεμενος αλλα δεν της το εδειχνα,αλλωστε εζησε μαζι μου πολλα χρονια και κατα την διαρκεια των 2 γαμων που εκανα.
ηταν μια εξαιρετικη μητερα που εκανε με αποδειξεις τα παντα για μενα και το εγγονακι της.
το τελος που ειχε δεν της αξιζε ολες οι αρρωστειες ηλθαν μαζι.
ο λογος που γραφω αυτο το αρθρο ειναι αλλος/
μετα τον θανατο της αρχισα να σκεφτομαι καθημερινα ποιες φορες την ειχα πληγωσει ,ποτε την εβρισα και ολα αυτα που μου δημιουργησαν τυψεις για την συμπεριφορα μου καποιες στιγμες απο τα χρονια που ζησαμε μαζι
αυτο το συναισθημα δεν το εχω ξεπερασει ακομα.
παρολο που εζησε καλα μαζι μου εμενα μου εμειναν τα ασχημα μου εστω και ας ηταν ελαχιστα.
αυτο που εμαθα μετα τον θανατο της ειναι οτι πρεπει τις μαναδες μας να τις αγαπαμε και να το δειχνουμε γιατι δεν ζουν για παντα.
κυρα Δεσποινα οπου και να εισαι να εισαι καλα γιατι το αξιζες και με το παραπανω!
φιλοι μου να προσεχετε τις μανουλες σας ειδικα οταν γερνανε!